Terwijl ik zit te kijken naar een roos in mijn tuin valt me ineens op dat ik me zit af te vragen hoe mooi het zou zijn als de hele rozenstruik zou bloeien. Hoe mooi het zou zijn als er een tros rozen zou bloeien in plaats van deze ene. En terwijl ik als een soort helikopter mijn eigen gedachte voorbij zie komen moet ik een beetje lachen. Want, wat is dat nou weer? Waarom geniet ik niet van deze ene schitterende roos? Waarom wil ik direct meer?

Uit recent brein onderzoek blijkt dat het “steeds nieuw, steeds meer en steeds beter” willen een ingebakken kenmerk is dat we mee hebben gekregen vanuit de evolutie. En, laten we wel wezen, deze oerdrift heeft ons ook ver gebracht. Anders zouden we waarschijnlijk nog steeds in hutjes in het bos overleven. Maar, concluderen de breinonderzoekers: deze drang naar meer maakt ons uiteindelijk niet gelukkig. Tenzij we ons realiseren dat we juist ìn deze drang ons geluk kunnen vinden

Vanuit diverse oude (religieuze) tradities kent iedereen waarschijnlijk de slogan wel: there is no way to happiness, happiness is the way. En, waar je ook kijkt kom je tegenwoordig het credo tegen: leef in het nu. Alles van gisteren is verleden tijd, alles van morgen nog toekomst. Verandering en ontwikkeling vinden plaats in het nu.

Het is eigenlijk bijna een soort tegeltjeswijsheid geworden, die ik soms zie langskomen en die ik meestal niet eens meer echt zie. Mooi maar een beetje leeg geworden.

En nu, door deze ene roos, en mijn besef van mijn eigen hebberigheid en ambitie, komt `ie opeens opnieuw binnen. Voel en besef ik opeens van binnen dat juist deze ene roos zo mooi is. Dat het om dit moment gaat.

En, met het artikel in mijn achterhoofd over het nieuwste breinonderzoek, vindt ik het grappig dat juist op dat terrein ontdekkingen worden gedaan, die we binnen verschillende tradities al zo lang kennen. Dat we dus met het nieuwste onderzoek uitvinden wat we al eeuwen weten, namelijk dat ware schoonheid (vaak onverwacht) te vinden is in het nu. En, dat geluk meer ligt in het ervaren van het proces van leren en ontwikkelen dan in het uiteindelijke eindresultaat.
En, helpt het mij om even heel erg in het nu te staan en te genieten van de roos in mijn tuin.

En quess what? Een paar dagen zijn er inderdaad meer rozen. Maar vind ik dat mooier? Eigenlijk niet. Dus krijg ik alweer bijna heimwee naar het moment van die ene exclusieve roos. Opnieuw moet ik lachen: wilde ik eerst naar de toekomst, verlang ik nu weer naar het verleden.

Work in progress zullen we maar zeggen.